Słowo Boże na pierwszą niedzielę Adwentu pokazuje nam kierunek, w którym powinnyśmy iść w tej przestrzeni ubóstwa: przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom… (Rz 13, 14). W istocie ślubu ubóstwa najważniejszy jest duchowy wymiar – całkowite zaufanie Bogu we wszystkim, On ma być pierwszy. Ubóstwo to decyzja życia, która nie pozwala na trwanie w spokojnej przeciętności, ale przynagla, by sprzedać wszystko, co mam, aby pozyskać perłę, skarb, Królestwo Boże. Ubóstwo to wolność serca, wolność ducha, by żyć jak św. Paweł: Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia (Flp 4,12-13). Tak może powiedzieć tylko człowiek wolny, który wie, że nie posiada na ziemi stałego obywatelstwa, bo należy do innego państwa, jego ojczyzna jest w Niebie. Nie jesteśmy w stanie same z siebie żyć duchem ubóstwa, wypełnić prawdziwie ślub, który złożyłyśmy naszemu Bogu publicznie w dniu naszej profesji. Potrzebujemy Bożej łaski i dlatego wraz z Izajaszem wołajmy: Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami (Iz 2,5 i 2,3b), ścieżkami ewangelicznego ubóstwa. Ubóstwo ma też bardzo konkretny wymiar, który możemy łatwo zweryfikować i odpowiedzieć sobie samej: czy jestem uboga, czy żyję duchem ubóstwa… W Pismach naszej Matki Założycielki znajdziemy wiele konkretnych refleksji na temat ubóstwa. Proszę, by Siostry w czasie Adwentu wróciły do tych tekstów i zrobiły osobistą rewizję życia dotyczącą ubóstwa, odpowiedziały na pytania, które w rachunku sumienia w rekolekcjach miesięcznych stawia św. Urszula i w prawdzie spojrzały:  na materialne dobra, które posiadam i zabezpieczenia, które stworzyłam: I gratów przechowuję bez końca – czy aby w pudełku dobrze schowane, by nikt nie znalazł. Zapasy, książki, papiery, obrazki, pióra, igły, szpilki – cały magazyn albo jeszcze lepiej szafa pełna mojej „własności”, kiedy przecież własności mieć nie mogę! (Rekolekcje miesięczne)  na pracę i obowiązki we wspólnocie;  na przestrzeń dbania o zdrowie i sposoby leczenia;  na oczekiwania co do jedzenia, ubrania i …;  na moje przeżywanie braków i niewygód;  na troskę o oszczędność w duchu solidarności z ubogimi. Dobrze jest odpowiedzieć sobie, czy zabiegam o właściwe dobra? Kto jest obładowany ciężarem, nie biegnie z łatwością. Kto zaś jest wolny, biegnie z większą prędkością i pewnością. Kochane Siostry, potrzeba, byśmy były wolne od ziemskich bogactw stanowiących ciężki bagaż, który nas obciąża i spowolnia bieg w kierunku Ojczyzny. Droga jest krótka i nie ma potrzeby zabierania ze sobą w podróż wiele rzeczy. Dlatego słowa Jezusa, które słyszymy w pierwszą niedzielę Adwentu: Czuwajcie więc…; bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie (Mt 24, 44) wzywają do mądrego używania rzeczy, posługiwania się nimi tak, by nie stać się ich niewolnikami. Maryja, najuboższa z ludzi, ale bogata bezgranicznym zaufaniem Bogu, niech będzie naszą Mistrzynią i Nauczycielką, jak przeżywać życie konsekrowane w duchu ewangelicznego ubóstwa i rozważania spraw codzienności w sanktuarium serca. Trwając w oczekiwaniu na przyjście Zbawiciela z błogosławię Słowo Boże na pierwszą niedzielę Adwentu pokazuje nam kierunek, w którym powinnyśmy iść w tej przestrzeni ubóstwa: przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom… (Rz 13, 14). W istocie ślubu ubóstwa najważniejszy jest duchowy wymiar – całkowite zaufanie Bogu we wszystkim, On ma być pierwszy. Ubóstwo to decyzja życia, która nie pozwala na trwanie w spokojnej przeciętności, ale przynagla, by sprzedać wszystko, co mam, aby pozyskać perłę, skarb, Królestwo Boże. Ubóstwo to wolność serca, wolność ducha, by żyć jak św. Paweł: Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia (Flp 4,12-13). Tak może powiedzieć tylko człowiek wolny, który wie, że nie posiada na ziemi stałego obywatelstwa, bo należy do innego państwa, jego ojczyzna jest w Niebie. Nie jesteśmy w stanie same z siebie żyć duchem ubóstwa, wypełnić prawdziwie ślub, który złożyłyśmy naszemu Bogu publicznie w dniu naszej profesji. Potrzebujemy Bożej łaski i dlatego wraz z Izajaszem wołajmy: Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami (Iz 2,5 i 2,3b), ścieżkami ewangelicznego ubóstwa. Ubóstwo ma też bardzo konkretny wymiar, który możemy łatwo zweryfikować i odpowiedzieć sobie samej: czy jestem uboga, czy żyję duchem ubóstwa… W Pismach naszej Matki Założycielki znajdziemy wiele konkretnych refleksji na temat ubóstwa. Proszę, by Siostry w czasie Adwentu wróciły do tych tekstów i zrobiły osobistą rewizję życia dotyczącą ubóstwa, odpowiedziały na pytania, które w rachunku sumienia w rekolekcjach miesięcznych stawia św. Urszula i w prawdzie spojrzały:  na materialne dobra, które posiadam i zabezpieczenia, które stworzyłam: I gratów przechowuję bez końca – czy aby w pudełku dobrze schowane, by nikt nie znalazł. Zapasy, książki, papiery, obrazki, pióra, igły, szpilki – cały magazyn albo jeszcze lepiej szafa pełna mojej „własności”, kiedy przecież własności mieć nie mogę! (Rekolekcje miesięczne)  na pracę i obowiązki we wspólnocie;  na przestrzeń dbania o zdrowie i sposoby leczenia;  na oczekiwania co do jedzenia, ubrania i …;  na moje przeżywanie braków i niewygód;  na troskę o oszczędność w duchu solidarności z ubogimi. Dobrze jest odpowiedzieć sobie, czy zabiegam o właściwe dobra? Kto jest obładowany ciężarem, nie biegnie z łatwością. Kto zaś jest wolny, biegnie z większą prędkością i pewnością. Kochane Siostry, potrzeba, byśmy były wolne od ziemskich bogactw stanowiących ciężki bagaż, który nas obciąża i spowolnia bieg w kierunku Ojczyzny. Droga jest krótka i nie ma potrzeby zabierania ze sobą w podróż wiele rzeczy. Dlatego słowa Jezusa, które słyszymy w pierwszą niedzielę Adwentu: Czuwajcie więc…; bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie (Mt 24, 44) wzywają do mądrego używania rzeczy, posługiwania się nimi tak, by nie stać się ich niewolnikami. Maryja, najuboższa z ludzi, ale bogata bezgranicznym zaufaniem Bogu, niech będzie naszą Mistrzynią i Nauczycielką, jak przeżywać życie konsekrowane w duchu ewangelicznego ubóstwa i rozważania spraw codzienności w sanktuarium serca. Trwając w oczekiwaniu na przyjście Zbawiciela z błogosławię Warszawa, Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata 2022 rok

A palavra de Deus para o primeiro domingo do Advento indica-nos a direcção que devemos seguir neste campo de pobreza: revesti-vos do Senhor Jesus Cristo e não vos preocupeis demasiado com o corpo, satisfazendo os desejos… (Rm 13 :14). Na essência do voto de pobreza, o mais importante é a dimensão espiritual - confiança total em Deus em tudo, Ele deve estar em primeiro lugar. A pobreza é uma decisão de vida que não me permite viver na pacífica mediocridade, mas me impele a vender tudo o que tenho para obter uma pérola, um tesouro, o Reino de Deus. Pobreza é liberdade de coração, liberdade de espírito para viver como S. Paulo: Eu sei ser pobre e sei ter abundância. Estou acostumado a todas as condições em geral: estar farto e passar fome, ter fartura e ter escassez. Posso todas as coisas naquele que me fortalece (Filipenses 4:12-13). Isso só pode ser dito por um homem livre que sabe que não tem cidadania permanente na terra porque pertence a outro estado, sua pátria é o céu.Somos incapazes de viver o espírito de pobreza, de cumprir verdadeiramente o voto que publicamente fizemos ao nosso Deus no dia da nossa profissão. Precisamos da graça de Deus e, por isso, com Isaías, clamemos: Vinde, casa de Jacó, caminhemos na luz do Senhor! Que nos ensine os seus caminhos, para que sigamos os seus caminhos (Is 2,5 e 2,3b), os caminhos da pobreza evangélica. A pobreza também tem uma dimensão muito concreta que facilmente podemos verificar e responder por nós mesmos: sou pobre, vivo o espírito de pobreza... Nos escritos de nossa Madre Fundadora encontramos muitas reflexões concretas sobre a pobreza. Peço às Irmãs que retornem a esses textos durante o Advento e façam uma revisão pessoal de suas vidas em relação à pobreza e respondam às perguntas feitas por São Francisco. Urszula e olhou na verdade:  pelos bens materiais que possuo e pela segurança que criei: E guardo a madeira para sempre - se estiver bem escondida em uma caixa para que ninguém a encontre.Suprimentos, livros, papéis, fotos, canetas, agulhas, alfinetes - um depósito inteiro ou melhor ainda um armário cheio de minhas "propriedades", quando não posso ter propriedades! (Retiro mensal)  trabalho e deveres na comunidade;  o espaço de cuidar da saúde e formas de tratamento;  expectativas de comida, roupas e …;  minha experiência de deficiências e inconveniências;  preocupação com a poupança no espírito de solidariedade com os pobres. É bom responder a mim mesmo, estou lutando pelos bens certos? Quem está sobrecarregado não corre facilmente. Quem é livre corre com maior velocidade e confiança. Amadas Irmãs, precisamos nos libertar das riquezas terrenas que são bagagens pesadas que nos sobrecarregam e nos atrasam em nossa caminhada rumo à Pátria. A estrada é curta e não há necessidade de levar muitas coisas na viagem.Portanto, as palavras de Jesus que ouvimos no primeiro domingo do Advento: Vigiai pois...; estejam prontos, porque numa hora que vocês não esperam, o Filho do Homem virá (Mt 24:44) eles pedem o uso sábio das coisas, usando-as de maneira a não se tornarem seus escravos. Maria, a mais pobre das pessoas, mas rica de uma confiança sem limites em Deus, seja nossa Mestra e Mestra sobre como viver a vida consagrada no espírito de pobreza evangélica e refletir sobre as questões cotidianas no santuário do coração. Esperando a vinda do Salvador com bênção A palavra de Deus para o primeiro domingo do Advento indica-nos a direcção que devemos seguir neste campo de pobreza: revesti-vos do Senhor Jesus Cristo e não vos preocupeis demasiado com o corpo, satisfazendo os desejos… (Rm 13 :14). Na essência do voto de pobreza, o mais importante é a dimensão espiritual - confiança total em Deus em tudo, Ele deve estar em primeiro lugar.A pobreza é uma decisão de vida que não me permite viver na pacífica mediocridade, mas me impele a vender tudo o que tenho para obter uma pérola, um tesouro, o Reino de Deus. Pobreza é liberdade de coração, liberdade de espírito para viver como S. Paulo: Eu sei ser pobre e sei ter abundância. Estou acostumado a todas as condições em geral: estar farto e passar fome, ter fartura e ter escassez. Posso todas as coisas naquele que me fortalece (Filipenses 4:12-13). Isso só pode ser dito por um homem livre que sabe que não tem cidadania permanente na terra porque pertence a outro estado, sua pátria é o céu. Somos incapazes de viver o espírito de pobreza, de cumprir verdadeiramente o voto que publicamente fizemos ao nosso Deus no dia da nossa profissão. Precisamos da graça de Deus e, por isso, com Isaías, clamemos: Vinde, casa de Jacó, caminhemos na luz do Senhor! Que nos ensine os seus caminhos, para que sigamos os seus caminhos (Is 2,5 e 2,3b), os caminhos da pobreza evangélica.A pobreza também tem uma dimensão muito concreta que facilmente podemos verificar e responder por nós mesmos: sou pobre, vivo o espírito de pobreza... Nos escritos de nossa Madre Fundadora encontramos muitas reflexões concretas sobre a pobreza. Peço às Irmãs que retornem a esses textos durante o Advento e façam uma revisão pessoal de suas vidas em relação à pobreza e respondam às perguntas feitas por São Francisco. Urszula e olhou na verdade:  pelos bens materiais que possuo e pela segurança que criei: E guardo a madeira para sempre - se estiver bem escondida em uma caixa para que ninguém a encontre. Estoques, livros, papéis, fotos, canetas, agulhas, alfinetes - um depósito inteiro ou melhor ainda um armário cheio de minhas "propriedades", quando não posso ter propriedades!(Retiro mensal)  trabalho e deveres na comunidade;  o espaço de cuidar da saúde e formas de tratamento;  expectativas de comida, roupas e …;  minha experiência de deficiências e inconveniências;  preocupação com a poupança no espírito de solidariedade com os pobres. É bom responder a mim mesmo, estou lutando pelos bens certos? Quem está sobrecarregado não corre facilmente. Quem é livre corre com maior velocidade e confiança. Amadas Irmãs, precisamos nos libertar das riquezas terrenas que são bagagens pesadas que nos sobrecarregam e nos atrasam em nossa caminhada rumo à Pátria. A estrada é curta e não há necessidade de levar muitas coisas na viagem. Portanto, as palavras de Jesus que ouvimos no primeiro domingo do Advento: Vigiai pois...; estejam prontos, porque numa hora que vocês não esperam, o Filho do Homem virá (Mt 24:44) eles pedem o uso sábio das coisas, usando-as de maneira a não se tornarem seus escravos.Maria, a mais pobre das pessoas, mas rica de uma confiança sem limites em Deus, seja nossa Mestra e Mestra sobre como viver a vida consagrada no espírito de pobreza evangélica e refletir sobre as questões cotidianas no santuário do coração. Esperando a vinda do Salvador com bênção Varsóvia, Solenidade de Cristo Rei do Universo 2022