ŚLUBUJĘ TOBIE, BOŻE, UBÓSTWO… Kochane Siostry, przed nami czas oczekiwania na przyjście Zbawiciela w niezgłębionej Tajemnicy Wcielenia, na święta narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa. Czytania pierwszej niedzieli Adwentu wprowadzają nas w klimat tego czasu. Oczy wiary mogą dostrzec w tym klimacie dwa światy: jeden symbolizuje gospoda, miejsce wygodne, jasne, pełne życia i obfitości; pełne ludzi sytych i bogatych w okazałych strojach i z sakiewkami pełnymi pieniędzy; drugi – uboga stajenka i jak każda stajenka – ciemna, zimna, niewygodna. I to do niej, z konieczności, idzie ze swym mężem młoda kobieta oczekująca na poród, aby z mieszkańcami stajenki – zwierzętami – dzielić „stół, pomieszczenie i łoże”, bo nie było dla nich miejsca w gospodzie. Nasz Zbawiciel i Pan przyszedł do nas w ubóstwie i zapomnieniu. I nadal tak przychodzi i nadal często w takim klimacie jest właśnie przyjmowany. Jego obecność wśród nas nie jest tylko celebrowaniem, któremu towarzyszy radosna atmosfera Bożego Narodzenia, ale jest wydarzeniem, które ciągle na nowo ujawnia, wyjaskrawia kontrast, różnicę światów, w jakich żyjemy, i domaga się od nas zajęcia wobec tej sytuacji stanowiska. Kochane Siostry, każda z nas, odpowiadając TAK na wezwanie Jezusa: Pójdź za mną, zdecydowała, do którego ze światów chce należeć, odkryła zachwycające piękno tej trudnej drogi (VC 19), pozwoliła uwieść się Jezusowi (por. Jer 20,7). Ale to dopiero początek… Przez codzienne życie, podejmując codzienne wybory, odpowiadamy konkretnie na wezwanie naszego Pana i wiemy, że nasze motywacje wymagają nieustannego oczyszczania, byśmy mogły stopniowo stawać się osobami ukształtowanymi na wzór Chrystusa – historyczną kontynuacją szczególnej obecności zmartwychwstałego Pana (VC 19). Tym listem chciałabym Siostry w tym czasie Adwentu zaprosić do refleksji nad ślubem ubóstwa oraz nad przestrzenią i znaczeniem milczenia w naszym życiu. Dlaczego takie połączenie? Milczenie stwarza sakralną przestrzeń, w której możemy spotykać się z Bogiem i słuchać, co do nas mówi. Milczenie jest warunkiem życia w pełni, ponieważ dzięki niemu to, co mi się zdarza – wydarzenia, spotykani ludzie, słowa, które słyszę, pytania, które stawiam, przyjmuję na świeżo, bez nakładania schematów, utartych sposobów myślenia i gotowych odpowiedzi. Nad wszystkim tym, co mnie spotyka, potrafię się zatrzymać i zastanowić w sposób wolny. Milczenie jest zaproszeniem do bardzo intensywnego życia, świadomego i odpowiedzialnego, życia w czujności, by cieszyć się jego delikatnym smakiem. Milczenie wprowadza głęboki porządek i głęboki ład w nasze serce, myślenie i nasze życie. Klimat Adwentu sprzyja milczeniu, a Maryja jest dla nas przykładem rozważania wszystkiego, co nas spotyka w sercu, czyli w milczeniu, by rozsmakować się tym, co daje życie i co prowadzi nas do pełni. W przestrzeni głębokiego milczenia możemy na nowo spojrzeć na ubóstwo w naszym życiu osobistym i wspólnotowym, by skonfrontować swoje życie z Ewangelią i tym, do czego zachęca nas św. Urszula: Z ubóstwem w życiu, z ubóstwem w pragnieniach łatwo wam będzie skierować całe serce do Boga, który stanie się skarbem jedynym dla duszy na wskroś ubogiej (Test. IV). A więc pilnie się badaj, czy nie masz nic takiego, co by twą duszę obciążało, żadnego przywiązania, co by cię ściągało, przykuwało do ziemi, do wygód, do elegancji, do dóbr ziemskich, od najmniejszych do największych. Uwolnij serce twe, daj mu świętą wolność dzieci Bożych, świętą wolność duszy, która oglądając się wokoło widzi się wolną od każdego przywiązania ziemskiego, i dlatego z głębi serca wołać może w zachwycie miłości: „Bóg mój i wszystko moje!” (Rekolekcje miesięczne: O ubóstwie). Pragnieniem mojego serca jest, byśmy zachwyciły się ślubem ubóstwa, byśmy usłyszały: Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 3), by nasze życie stało się pieśnią wdzięczności na cześć Opatrzności Bożej. Każda z nas musi przyznać, że w codziennym naszym życiu niczego nam nie brakuje, nie doświadczamy braków materialnych. Wokół nas żyją ludzie, którzy naprawdę są biedni, nie mają środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb, martwią się o jutro – co będą jedli, za co opłacą rachunki, wykupią lekarstwa, zapewnią swoim dzieciom to, co konieczne… A sytuacja ekonomiczna staje się coraz trudniejsza, i to jest wielkie wyzwanie dla każdej z nas na drodze realizowania ślubu ubóstwa. Nasze serca powinny być przepełnione wdzięcznością i jednocześnie otwarte na pomoc tym, którzy z niepokojem myślą o jutrze.

EU VOTO A TI, ó DEUS, POBREZA... Queridas irmãs, à nossa frente está o tempo da espera da vinda do Salvador no mistério insondável da Encarnação, para a festa do nascimento de nosso Senhor Jesus Cristo. As leituras do primeiro domingo do Advento introduzem-nos no clima deste tempo. Os olhos da fé enxergam dois mundos neste clima: um é simbolizado pela pousada, lugar de conforto, luz, cheio de vida e abundância; cheio de gente bem alimentada e rica em roupas suntuosas e com bolsas cheias de dinheiro; o segundo - um estábulo pobre e como todo estábulo - escuro, frio, desconfortável. E é a ela, por necessidade, que se dirige uma jovem que aguarda o parto com o marido, para partilhar "uma mesa, um quarto e uma cama" com os habitantes da estrebaria - animais - porque não havia lugar para eles no A pousada. Nosso Salvador e Senhor veio até nós na pobreza e no esquecimento. E ainda vem e ainda é frequentemente recebido em tal clima.A sua presença entre nós não é apenas uma celebração acompanhada pelo clima alegre do Natal, mas um acontecimento que constantemente revela, evidencia o contraste, a diferença dos mundos em que vivemos, e nos pede para tomarmos posição diante desta situação. Amadas irmãs, cada uma de nós, respondendo SIM ao chamado de Jesus: Segue-me, decidiu a qual dos mundos quis pertencer, descobriu a deliciosa beleza deste difícil caminho (VC 19), deixou-se seduzir por Jesus (cf. Jr 20:7). Mas isto é apenas o começo… Através da vida cotidiana, fazendo escolhas cotidianas, respondemos concretamente ao chamado de nosso Senhor e sabemos que nossas motivações precisam ser constantemente purificadas para que possamos gradualmente nos tornar pessoas semelhantes a Cristo - a continuação histórica da presença especial do Senhor ressuscitado (VC 19) . Com esta carta, gostaria de convidá-los neste tempo do Advento a refletir sobre o voto de pobreza e sobre o espaço e o significado do silêncio em nossas vidas. Por que tal conexão?O silêncio cria um espaço sagrado onde podemos encontrar Deus e ouvir o que Ele nos diz. O silêncio é condição para viver plenamente, porque graças a ele, o que me acontece - acontecimentos, pessoas que encontro, palavras que ouço, perguntas que faço, aceito com frescor, sem impor padrões, formas de pensar clichês e respostas prontas. Posso parar e refletir livremente sobre tudo o que me acontece. O silêncio é um convite a uma vida muito intensa, consciente e responsável, uma vida de vigilância para desfrutar do seu sabor delicado. O silêncio traz ordem profunda e ordem profunda aos nossos corações, pensamentos e nossas vidas. O clima do Advento é propício ao silêncio, e Maria é um exemplo para considerarmos tudo o que nos acontece no coração, ou seja, no silêncio, para saborear o que dá vida e o que nos leva à plenitude. Num espaço de profundo silêncio, podemos olhar de novo a pobreza na nossa vida pessoal e comunitária, confrontar a nossa vida com o Evangelho e com aquilo que S.Urszula: Com a pobreza na vida, com a pobreza nos desejos, será fácil para você dirigir todo o seu coração a Deus, que se tornará o único tesouro para uma alma totalmente pobre (Prova IV). Portanto, examine diligentemente se você não tem nada para sobrecarregar sua alma, nenhum apego que o arraste para baixo, para a terra, para o conforto, para a elegância, para os bens mundanos, do menor ao maior. Liberte o seu coração, dê-lhe a santa liberdade dos filhos de Deus, a santa liberdade da alma que, olhando em volta, se vê livre de todo apego terreno e, portanto, pode gritar do fundo do coração em êxtase de amor: " Deus meu e todo meu!" (Retiros Mensais: Sobre a Pobreza). É desejo do meu coração que nos deleitemos com o voto de pobreza, que ouçamos: Bem-aventurados os pobres de espírito, porque deles é o reino dos céus (Mt 5,3), que nossa vida se torne um cântico de gratidão em honra da Divina Providência.Cada um de nós deve admitir que em nossa vida diária não nos falta nada, não experimentamos escassez material. Estamos rodeados de pessoas muito pobres, que não têm meios para satisfazer as suas necessidades básicas, que se preocupam com o amanhã - com o que vão comer, com que vão pagar as contas, comprar remédios, dar aos filhos o que precisam . .. E a situação econômica está cada vez mais difícil, e este é um grande desafio para cada um de nós que vivemos o voto de pobreza. Nossos corações devem estar cheios de gratidão e ao mesmo tempo abertos para ajudar aqueles que estão ansiosos pelo amanhã.